مشروعیت نظام و مردم
Monday, July 10, 2006
اینکه مشروعیت حاصله از سوی مردم بواسطه رای دادن، چه تجلی در افکار و اعمال مردم(چه آنهایی که رای دادند و چه آنها که رای ندادند) دارد را باید در دو بعد مختلف اعمال و عقاید دید.
در اعمال مردم:مهم نیست که رای بدهند یا نه. آنها تسلیم و پذیرای حکومت هستند. و البته این فقط به خاطر ترس نیست . مسایل دینی برای خیلی از مردمان ایران اهمیت فوق العاده دارد هر چند که بیشتر آنها جزء دهک های پایین جامعه محسوب می شوند. دسته دیگر بدلیل اعتقاد به دموکراسی تسلیم امر می شوند. گروهی هم که هیچ وقت اعتراض نمی کنند. اعتراضات بصورت عملی در ایران فقط بصورت مقطعی بوده و هیچ گاه در ایران شاهد اعتراض مدت دار و جمعی گروهی از مردم نبودیم. تعجب بیشتر در مورد کسانی که آگاهانه رای نمی دهند دیده می شود. آنها اعتراض خود را فقط در زمان انتخابات نشان می دهند و با پایان انتخابات و شکل گیری نهاد های انتخابی و ایجاد اکثریت نسبی تسلیم حکومت اکثریت می شوندو از قوانین مجلس، دولت و قوه قضاییه بر آمده از اکثریت پیروی می کنند.
در افکارمردم: ایرانیان عموما در حرف هایی که می زنند و افکارشان جدای از اعمالشان هستند و البته اینجا باید آنهایی را که به دلایل مذهبی این حکومت را می پسندند را استثنا کرد. ولی آنچه که در روزنامه ها و در برخورد در اجتماع بدست می آید موید این نکته هست که اکثریت مردم مخالف هستند ولی همه مخالف اصل نظام نیستند بلکه بر عکس خیلی ها فقط از کاستی ها می نالند و یا مخالف جناح خاصی هستند و شاید حتی مخالف آخوند ها باشند ولی خواستار مقابله با کل سیستم نیستند و حتی چنین فکری را در سر نمی پرورانند. در ضمن نباید افرادی که سیاست برایشان مهم نیست و هیچگونه چه در فکر و چه در اعمال مخالفتی نمی کنند را از نظر دور داشت.
این بحث جای کار فراوان دارد . احتمالا باز هم بعدها در این باره خواهم نوشت. اما چند نکته درباره ۲ نوشته:
۱- من هرگز نگفتم که جمهوری اسلامی بنظر من مشروع هست یا نه. بلکه این موضوع را از دید معیار های جهانی بررسی کردم. بهر حال برای سنجش هر چیزی یک معیارهایی است و باید آن را با آن ها محک زد و اینجا دیگر نمیشه گفت بنظر من هست یا نه؟ به طور مثال برای فهمیدن طول یک فاصله به نظرات افراد توجه کرد. در اینجا نظر شما اصلا مهم نیست. بلکه با متر آن فاصله را اندازه می گیرند. حال در اینجا هم همین هست . مهم نیست که من و شما خوشمان می آید یا نه. مهم آن است که بر اساس استاندارد ارایه شده توسط سازمان های بین المللی، جمهوری اسلامی چه وضیعتی دارد.
۲-اینکه بگوییم جمهوری اسلامی ۵۰٪ شرکت کننده را ۶۳٪ اعلام کرده باشد ، تنها خاصل توهم شدید است. در انتخاباتی که تمام طرفین انتخابات و هزاران خبرنگار داخلی و خارجی بر آن ناظرند، عیر ممکن است.
۳- تعریف دموکراسی: حکومت اکثریت مردم بر اقلیت مردم. هیچ فرقی ندارد که دیگر تحصیلکرده یا غیر تحصیلکرده، مذهبی یا غیر مذهبی، روشنفکر یا عامی، تهرانی یا شهرستانی، شهری یا روستایی باشد. مردم یعنی تک تک مردم یک کشور.
۴- اینکه اکثریت هم اشتباه می کند در آن شکی نیست و در واقع این یکی از آسیب هایی است که در آسیب شناسی دموکراسی به آن پرداخته می شود. و این را باید بدانیم که اکثریت سیال است و همیشه روی خوش به یک فکر و جناح نشان نمی دهد.
۵-در این ۲ مقاله فقط به مشروعیت به معنای مقبولیت و آنچه که در نظام جهانی پذیرفته شده، پرداختم. به زودی به بحث مشروعیت به معنای مورد تایید شرع بودن هم خواهم پرداخت.
در اعمال مردم:مهم نیست که رای بدهند یا نه. آنها تسلیم و پذیرای حکومت هستند. و البته این فقط به خاطر ترس نیست . مسایل دینی برای خیلی از مردمان ایران اهمیت فوق العاده دارد هر چند که بیشتر آنها جزء دهک های پایین جامعه محسوب می شوند. دسته دیگر بدلیل اعتقاد به دموکراسی تسلیم امر می شوند. گروهی هم که هیچ وقت اعتراض نمی کنند. اعتراضات بصورت عملی در ایران فقط بصورت مقطعی بوده و هیچ گاه در ایران شاهد اعتراض مدت دار و جمعی گروهی از مردم نبودیم. تعجب بیشتر در مورد کسانی که آگاهانه رای نمی دهند دیده می شود. آنها اعتراض خود را فقط در زمان انتخابات نشان می دهند و با پایان انتخابات و شکل گیری نهاد های انتخابی و ایجاد اکثریت نسبی تسلیم حکومت اکثریت می شوندو از قوانین مجلس، دولت و قوه قضاییه بر آمده از اکثریت پیروی می کنند.
در افکارمردم: ایرانیان عموما در حرف هایی که می زنند و افکارشان جدای از اعمالشان هستند و البته اینجا باید آنهایی را که به دلایل مذهبی این حکومت را می پسندند را استثنا کرد. ولی آنچه که در روزنامه ها و در برخورد در اجتماع بدست می آید موید این نکته هست که اکثریت مردم مخالف هستند ولی همه مخالف اصل نظام نیستند بلکه بر عکس خیلی ها فقط از کاستی ها می نالند و یا مخالف جناح خاصی هستند و شاید حتی مخالف آخوند ها باشند ولی خواستار مقابله با کل سیستم نیستند و حتی چنین فکری را در سر نمی پرورانند. در ضمن نباید افرادی که سیاست برایشان مهم نیست و هیچگونه چه در فکر و چه در اعمال مخالفتی نمی کنند را از نظر دور داشت.
این بحث جای کار فراوان دارد . احتمالا باز هم بعدها در این باره خواهم نوشت. اما چند نکته درباره ۲ نوشته:
۱- من هرگز نگفتم که جمهوری اسلامی بنظر من مشروع هست یا نه. بلکه این موضوع را از دید معیار های جهانی بررسی کردم. بهر حال برای سنجش هر چیزی یک معیارهایی است و باید آن را با آن ها محک زد و اینجا دیگر نمیشه گفت بنظر من هست یا نه؟ به طور مثال برای فهمیدن طول یک فاصله به نظرات افراد توجه کرد. در اینجا نظر شما اصلا مهم نیست. بلکه با متر آن فاصله را اندازه می گیرند. حال در اینجا هم همین هست . مهم نیست که من و شما خوشمان می آید یا نه. مهم آن است که بر اساس استاندارد ارایه شده توسط سازمان های بین المللی، جمهوری اسلامی چه وضیعتی دارد.
۲-اینکه بگوییم جمهوری اسلامی ۵۰٪ شرکت کننده را ۶۳٪ اعلام کرده باشد ، تنها خاصل توهم شدید است. در انتخاباتی که تمام طرفین انتخابات و هزاران خبرنگار داخلی و خارجی بر آن ناظرند، عیر ممکن است.
۳- تعریف دموکراسی: حکومت اکثریت مردم بر اقلیت مردم. هیچ فرقی ندارد که دیگر تحصیلکرده یا غیر تحصیلکرده، مذهبی یا غیر مذهبی، روشنفکر یا عامی، تهرانی یا شهرستانی، شهری یا روستایی باشد. مردم یعنی تک تک مردم یک کشور.
۴- اینکه اکثریت هم اشتباه می کند در آن شکی نیست و در واقع این یکی از آسیب هایی است که در آسیب شناسی دموکراسی به آن پرداخته می شود. و این را باید بدانیم که اکثریت سیال است و همیشه روی خوش به یک فکر و جناح نشان نمی دهد.
۵-در این ۲ مقاله فقط به مشروعیت به معنای مقبولیت و آنچه که در نظام جهانی پذیرفته شده، پرداختم. به زودی به بحث مشروعیت به معنای مورد تایید شرع بودن هم خواهم پرداخت.
